نقش تمرين در خودشناسي
آيا كسي هست كه بگويد حسادت خوب است .
نه همه ميدانند كه حسادت بد است.
پس چرا حسادت مي كنيم ؟
پس دانستن عيب و حسن يك عمل مانع از اشتباه كردن ما نمي شود.
فرمانده ذهن بشر چيست ؟
منطق يا احساس؟
البته احساس. چون دانستن مربوط به ذهن آگاه و منطقي ماست (ذهن حسابگر ولي عملكرد مربوط به ذهن ناخودآگاه ماست كه ريشه در احساس ما دارد)
مثال :
وقتي خشمگين مي شويم منطق ما كار نمي كند.
چرا تمرين؟
دانستن و مطالعه كتابهاي روانشناسي و از بر كردن آن مطالب شايد از انسان يك عالم علم روانشناسي بسازد ولي يك آدم خودشناخته نمي سازد، بلكه آنچه كه ما را و هر دانشمند علم روانشناسي را خود ساخته مي كند تمرين است و تمرين و تمرين. چه بسيار دكترهاي روانشناس كه خود گرفتار عصبيتهاي عديده اي هستند.
وقتي ما تمرين مي كنيم يعني خودمان را دوباره خلق مي كنيم.
مثال :
من تا امروز آدم زودرنج و حساسي بوده ام از امروز با تمرين مي توانم از خودم آدمي مقاوم و قوي بسازم.
يا اگر تا امروز با كوچكترين مخالفت ديگران از كوره در رفته و عصباني ميشدم از امروز با تمرين از خودم آدمي حليم و صبور ميسازم پس خودم را تغيير ميدهم.
مثال :
اگر يك پزشك متخصص دستگاه گوارش حصبه بگيرد بدون دارو خوردن و انجام كارهاي لازم و فقط به اتكاء به دانشش هيچ بهبودي حاصل نخواهد كرد.
اهميت تمرين:
تمرين هائي كه تا امروز داشته ايم بيشتر مربوط به آن مي شد كه حال خود را خوب كنيم و از افسردگي و كسلي و بي تحركي و بدبيني خود را به شادي و فعاليت و نشاط و خوشبيني برسانيم.
ولي تمرين هاي بعدي به ما كمك مي كنند كه رفتارهاي غيرارادي و ناخواسته و ناخودآگاه خود را عوض كنيم.
مثلا" : اگر در مقابل كسي كه سرمان داد ميزند دست و پايمان را گم مي كنيم و هر طور كه مخاطبمان خواست عمل مي كنيم اولا" اين مشكل خود را خوب بشناسيم و ثانيا" با تمرين يك رفتار دلخواه جايگزين آن كنيم.
از مسائل مهم تمرين:
1- تدريج
2- درك تفاوت بين دانستن و شدن
هر چند دانستن براي شدن ضروريست ولي اگر كوششي براي شدن كه همان بهتر شدن و رها كردن عصبيت است نشود ممكن است كه دانستن ما را به ورطه فخرطلبي بيندازد كه خود حركتي در جهت تحكيم عصبيت است.
در حاليكه وقتي تمرين مي كنيم و تغيير مي كنيم اين تغيير و شدن ما را به سمت دانستن هدايت مي كند چون شدن باعث رها شدن ترمزهاي انسان ميشود و راه رشد برايش باز ميشود.